پرهیز از خوردن آب روی غذا

بر سر بیشتر سفره‌های ایرانی حتماً آب هست و حتی مانند نان جزو چیدمان اصلی سفره به حساب می‌آید

درحالی‌که در احادیث مختلفی از خوردن آب بعد از غذا نهی شده است امام رضا (علیه‌السلام) می‌فرماید: «کسی که می خواهد از معده اشت آزار نبیند روی غذا آب نخورد تا از غذا فارغ شود و هر کس چنین کند بدنش مرطوب(سرد مزاج) و معده اش ناتوان شود و رگ ها نیرو غذا را دریافت نکنند[1]».

امروزه پزشکان نیز از خوردن آب قبل و بعد از غذا نهی می‌کنند .

البته این نهی‌ها مربوط به آب است که سالم‌ترین و گواراترین نوشیدنی به حساب می‌آید و وضع در نوشیدنی‌های دیگر به مراتب بدتر و نهی آن‌ها شدیدتر می‌باشد.

پس...

     خوردن نوشیدنی بعد از غذا...!!!

                                     ممنوع

پرهیز از پرخوری

در ایام نوروز بیشتر صله‌رحم و عید دیدنی‌ها به صرف ناهار یا شام هست و از آنجایی که ما ایرانیان بسیار مهمان‌دوست هستیم سعی می‌کنیم از مهمان به بهترین وجه پذیرایی کنیم و خوشمزه‌ترین غذاها را برایشان آماده نماییم.

حال، به دلیل پشت سر هم بودن این مهمانی‌ها بسیار اهمیت دارد که خود را کنترل کنیم و از پر خوری پرهیز نماییم تا خدای نکرده دچار بیماری و ... نشویم.

حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیه به فرزند خود امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) می‌فرماید: می‌خواهی چهار چیز به تو بیاموزم تا از زحمت درمان بی‌نیاز گردی؟ عرض کرد: آری.

فرمودند: بر سر سفره منشین مگر آنگاه که گرسنه‌ای و از کنار سفره بر نخیز مگر وقتی که هنوز اشتها داری و جویدن غذا را به نیکی انجام ده، و پیش از خوابیدن به دست‌شویی برو . هر گاه این‌ها را رعایت کردی از درمان بی‌نیاز می‌شوی[1].

آداب سفره :

« قَالَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ ع فِي الْمَائِدَةِ اثْنَتَا عَشْرَةَ خَصْلَةً يَجِبُ عَلَى كُلِّ مُسْلِمٍ أَنْ يَعْرِفَهَا أَرْبَعٌ مِنْهَا فَرْضٌ وَ أَرْبَعٌ مِنْهَا سُنَّةٌ وَ أَرْبَعٌ مِنْهَا تَأْدِيبٌ:

 فَأَمَّا الْفَرْضُ : فَالْمَعْرِفَةُ وَ الرِّضَا وَ التَّسْمِيَةُ وَ الشُّكْرُ .

أَمَّا السُّنَّةُ : فَالْوُضُوءُ قَبْل الطَّعَامِ وَ الْجُلُوسُ عَلَى الْجَانِبِ الْأَيْسَرِ وَ الْأَكْلُ بِثَلَاثِ أَصَابِعَ وَ لَعْقُ الْأَصَابِعِ .

أَمَّا التَّأْدِيبُ : فَالْأَكْلُ مِمَّا يَلِيكَ وَ تَصْغِيرُ اللُّقْمَةِ وَ الْمَضْغُ الشَّدِيدُ وَ قِلَّةُ النَّظَرِ فِي وُجُوهِ النَّاس [1]»

امام حسن مجتبى عليه السلام فرمود: «در هر سفره دوازده خصوصيت است كه لازم است هر مسلمانى آنها را بداند: چهار عدد آنها لازم است، و چهار عدد آن سنت است، و چهار عدد آن ادب است.

اما آن چهار چيزى كه لازم است عبارتند از: شناخت حلال و حرام، خرسندى، بسم اللَّه گفتن، شكرگزارى.

و سنت عبارتند از: شستن دستها قبل از غذا خوردن، تكيه بر طرف چپ بدن، با سه انگشت غذا خوردن، تميز كردن انگشتان.

 و ادب عبارت است از: غذا خوردن از آنچه نزد خود است، كوچك گرفتن لقمه، جويدن زياد، كمتر نگاه كردن به صورت مردم»[2]

توضیح الفاظ معرفت و رضا و شکر :

معرفت : در این مورد دو احتمال است :

1. منظور از معرفت این است که انسان به حلال و حرام بودن غذا توجه کند و غذایی را که بخورد که حلال است ، البته فرق نمی کند که این غذا مال خود او باشد (از کسب خودش و سر سفره خودش باشد) یا بر سفره دیگری باشد که در این صورت نیز خوردن غذایی که یقین به حرام بودن او داریم جایز نمی باشد و اگر شبهناک بود یا به الاجبار خورده شد لازم است که رد مظلمه بدهد.

2. منظور ، معرفت نعمت دهنده است ، یعنی اینکه انسان بداند که نعمت دهنده خداوند متعال است و جز او روزی رسانی نیست ؛ چرا که این معرفت و توجه به نعمت دهنده موجب پدید آمدن شوق بر شکر می گردد[3].

رضا : منظور از رضا یعنی انسان به آنچه که از نعمت های دنیا نصیبش شده راضی و به دنبال آن شکرگذار باشد[4].

شکر :

تعريف شكر

شكر نعمت در مقابل كفران نعمت است . شكر نعمت اين است كه انسان ، سراسر جهان اعم از آفاق وانفس و عالم وآدم را نعمت خدا بداند وآگاه باشد كه در كنار سفره نعمت خدا نشسته است وبايد اين نعمت ها را بجا مصرف كند كسي كه اهل سير وسلوك وتهذيب نفس است بايد شاكر باشد[5].

که آثار فراوانی برای آن شمرده اند که انشاالله در مقاله ای مستقل به آنها خواهیم پرداخت